INNERLIJKE MONOLOOG KARWAN ABDULLA

Met een vechtershart voor de vrijheid. Vliegend over het doek. En landt in het paradijs van de eindeloze vrijheid: ons grenzeloos bestaan. Een vertoning van kleurexplosies in vrije vormen. Gebalanceerd op de grenzen van mijn fantasie. Van wat er “opeens” mag wezen. Van wie ik mag zijn.

Een voortschrijdend inzicht verwart mijn speculaties. In de stilte van de tijd herzie ik mijn kleurrijke beschouwingen. Een overrompeling van het “bruin” als inperking van onze vrije expressies. De constatering van mijn opvattingen: het is een illusie van mijn idealen.

Als een dwalende naar levenslust in de onstuimige droogte van de woestijn. Vereenzaamd en teruggekeerd in een vervalst aanzicht van de werkelijkheid. De aansporing om het “duistere” waarneembaar te maken. In een groepering van gelijkgestemden. Om van afzondering naar uitzondering te gaan. In een autonoom collectief.

De verslagenheid van het collectivisme door het individu. Rest enkel het horen en zien van onverbiddelijke stemmen. Onvermijdbaar voor elke zintuigelijke waarneming. Een harde afkadering van alle privélegers der vrijheid. Al in het verre verleden tot in de eindeloosheid.

De verlossing van een manifest voor relativering op het doek. En kneedbaar in beeld. Het zien van verborgen liefdes en innerlijke leugens doet elk kwaadwilligheid teniet. Een onverwerkbaar en onuitputbaar verleden. Als een vast gegeven voor het heden.

Het herenigen van mijn lelijkheid en mijn schoonheid in maskers bewerkt. En een uiteenzetting van littekens in krassen verinnerlijkt. Het is mijn verraad van mijn depressieve crisis en mijn welgezinde beleving. De totaliteit van ons bestaansrecht.

Het zijn overblijfselen van mijn jagen. Mijn utopie als verhalerverteller van hét oorlogskind.  Een noodkreet om erkentenis van onze luxe, Nederlandse bestaan aan te sporen. Enkel om begripvol te zijn. Voortbewegend op het pad van mijn verleden naar mijn heden.

Geschreven door

Laura Bruin

Bijzondere kunst: Karwan Abdulla

Een kind van de oorlog

Karwan is een Irakees oorlogskind. Met een studentenvereniging ging hij jong de politiek in. Samen streden zij voor de vrijheid van het mensenrecht. “In dit land word je als mens beperkt. Een ontdekkingsreis naar jezelf is vrijwel onmogelijk. Wat hoort er nou eigenlijk bij mij? Wie ben ik?” Met deze vragen vertrok Karwan naar Nederland. “Lang leve de vrijheid!” Althans, dat dacht hij.

Karwan vertelt zijn utopie als verhalenverteller der vrijheid. Met zijn kunstwerken over Verborgen liefde en Innerlijke leugen.

Een eigen kleurenpalet

Karwan is een vertaler van kleuren. Het zal je niet verbazen dat de kleuren vertellen hoe hij zich voelt. Hij vult zijn eigen kleurenpallet in. “De groene kunsten vertellen mijn beleving van mijn “mooie dagen”. Blauw is voor hem “de heilige kant,” “koud”, maar ook “balans” en “gelijkwaardigheid”. “Een blauwe dag is een gevaarlijke zone. Geen liefde, geen warmte. In de rode kleur deel ik mijn depressieve dagen. In groen voel ik mij energiek, maar ervaar ook rust. Een nieuw leven. Mijn welgezinde beleving.” Oranje is warmte en energievol.

Paradijs der vrijheid

20 jaar geleden dacht hij: “Ik leef in het paradijs van de vrijheid”. De ideale wereld, die hij dacht te hebben in kleurrijke explosies en vormen op het doek. Tot zijn speculaties over vrijheid een illusie bleken te zijn. Dus, is Karwan gaan kaderen in zijn schilderijen. De kunstwerken van nu symboliseren de begrenzingen en zijn veranderende beeld over de vrijheid in ons mensenrecht. De zoektocht naar liefde en het symboliseren van de innerlijke leugen in depressies en eenzaamheid.

Moeten liefdes verborgen blijven?

“Liefde bestaat uit lagen en komt niet van één kant.” De schilderijen symboliseren het ontstaan van nieuwe liefde in kleurenexposities. Uit het mengen met kleuren, vloeien nieuwe kleuren voort.  Warme kleuren, om op elk moment “nieuwe liefdes” te kunnen voelen. Het zijn grote oppervlaktes in één kleur. Als een vast gegeven van onze “vrijheid”. Maar bestudeer eens de randen van het werk. Onze beperkingen van onze vrijheid in ons bestaansrecht. Is onze vrijheid wel echt zo “vrij”? Het zijn twee schilderijen met een primaire kleur, waaruit de derde kleur is ontstaan: de liefde.

Het krassen doet Karwan heel bewust. Het groene schilderij heeft 4 à 5 lagen in verschillende kleuren: de combinatie van de sobere en mooie dagen van zijn beleving. Als je naar de krassen kijkt, zie je deze terugkomen in het totale beeld.  “Onder de gele oppervlakte zitten de kleuren groen, blauw en bruin in verschuild. Het groene oppervlak is mijn mooie dag. Daaronder symboliseren de onderliggende kleuren mijn depressie en mijn onrustigheid, die mij beperken.”

Het voelt raar als je je “koud” voelt, terwijl je depressief bent. Dan ben ik heel hard en warm aan het denken. Het zijn tegenstrijdige gevoelens.” Net zoals de tweestrijdigheid van de koude en warme kleuren in de bovenstaande schilderijen. De grootte van het figuur symboliseert “eenzaamheid”. En ook in deze depressieve schilderijen heeft Karwan een duidelijke visie: “Ik kan mijn depressie niet met iedereen delen. Je wordt vaak als “gek” beschouwd. Ik wil uitdragen dat dit iets is, waar velen last van hebben: “Je bent niet alleen”

Als een onstuimige woestijn

Met de kleur bruin in de schilderijen beeldt Karwan zich uit alsof hij dwalende is in de woestijn. Droogte en somberheid. “Dorst voor hetgeen wat ik niet kan bereiken” Zoekende naar levenslust, naar water als vertoning naar het verlangen naar vrijheid. De bron van ons leven.”

Dit schilderij vertelt jou het verhaal van een gevangene. Het verhaal van Karwan, toen hij zijn tijd doorbracht in de gevangenis. Bruin als vertoning van een “vieze kleur”. De herinnering aan de bruine kleding. Een donkere ruimte. Alleen. Schreeuwend naar hulp, zonder enig gehoor. Waar woorden tekort schieten, laat Karwan jou zijn verbeelding zien.

Depressie is geen gekte

De gezichten in zijn keramiekbeelden zijn incompleet. De “innerlijke leugen”, ofwel het “innerlijke” van mensen. “Mensen streven naar een mooie “buitenkant” om de “binnenkant” te kunnen maskeren. De pijn zit binnenin. Geen van de mensen is compleet of volmaakt.”

Het zijn twee gezichten uit hetzelfde blok klei. “Mijn emoties ontstaan bij het kneden en bewerken van de klei. Vanuit zachtheid wordt het hard en kneed ik als het ware mijn emoties.” De klei wordt zo hard, dat als het beeld breekt, je het niet meer kunt repareren. Het wordt juist kwetsbaarder. “Bij te veel emoties, voel je je kwetsbaarder. Zo breekbaar als de keramiekbeelden.”

Dit keramiekbeeld vertelt dat mensen niet vrijuit kunnen spreken. Het is een symbool van onze machthebbers, die voor ons spreken en ons onderdrukken. Ons figuurlijk “onder de duim hebben en houden”. In bruine tinten van de somberheid in deze tijd.

Vechtershart in kunst

Zelf ervaart Karwan zijn “vrijheid” nog steeds niet. Hij woont inmiddels al 30 jaar in Nederland. En dat was van oorsprong niet het plan! “Er zou een dag komen dat ik terugga. Ik wil genieten van vrijheid waar ik voor vecht. Maar de vrijheid is nog ver te zoeken… Angstgevoelens om nooit meer terug te gaan naar Irak.”  

In de tussentijd strijdt Karwan met zijn vechtersmentaliteit voor vrijheid in zijn kunstwerken. Een oerkreet naar de dictatuur in Irak. Het is zijn revolutie van wat hij doet. Met de boodschap naar jou om te laten zien wat hij meemaakte. Te luisteren. Echt te luisteren! En stil te staan bij hetgeen wat wij hier in Nederland hebben. En vooral: gierigheid en eigenwijsheid achter ons te laten.

Laura Bruin